jp

Reporting later from going back from Ghana to Holland...

Stuur een mailtje naar pieter_in_ghana at pietervriend.com en je krijgt automatisch een mail bij elke update.

woensdag, april 26, 2006

Nu alleen nog effe terugkomen uit Dakar...

Hehe hier eindelijk een bericht, inmiddels uit Dakar, Senegal. Je moet het maar druk hebben met reizen. We hebben er inmiddels een geweldige reis door Mali op zitten en nu hoeven we alleen nog effe uit Dakar terug te komen, waarschijnlijk ergens einde juni 2006. En ondanks het hurken boven gaten in de grond (=wc), ondanks dat ik met mijn lengte niet geschikt ben voor het Afrikaanse openbaar vervoer, ondanks het zand in mijn eten, ondanks dat ik me nog steeds regelmatig moet 'douchen' met een bakje, ondanks dat mijn achterste (ook wel bekend zijnde als 'reet') geplet en verminkt wordt in het openbaar vervoer, ondanks dat mijn reisgenoten me met mijn 33 jaar opa noemen, ondanks dat ik wakker wordt gehouden door muskieten, geiten, ezels, moskeƫen honden en kippen ( de nijlpaarden waren stil) en ondanks dat Ajax zich totaal onterecht heeft geplaatst voor de championsleague JOEPIEEEEEEEE (mijn 'oprechte' deelname gaat natuurlijk uit naar alle fans van die rotterdamse club) ondanks dit alles heb ik het nog pima naar mijn zin.

Zonder ring in 'Lord of the rings'
We hebben met een gids een geweldige 7 daagse trektocht gemaakt door de 'Pays Dogon', het land van de Dogon. De Dogon leven langs een lange spectaculaire rotswand in het zuiden van Mali. De huizen en de graanschuren met rieten puntdaken geven het geheel een sprookjesachtige 'Lord of de rings' achtige sfeer. Daarnaast zijn er in de rotswand overblijfselen van een Pygmeeen volk de Tellem. We hebben echter geen ring bij ons en de bij Dogon hebben ze geen idee wie van welk Hogon (soort sprirituele dorpshoofd) die ring dan zou moeten zijn. We slapen op de daken van huizen, die je met een smalle houten 'boomstamtrap' bereikt. De Dogon leven nog op traditionele wijze, met jagers die jagen met oude geweren op onder andere apen, die ze dan als trofee aan hun huis hangen. We hebben Colanoten bij ons om respect te tonen voor de ouderen van de dorpen. De Dogon hebben een lange Afrikaanse groet, ze vragen hoe gaat het, hoe gaat het met je vader, je moeder, je neef, je kinderen, je buren, je dak, je aambeien, je ezel enzovoorts. Op een avond wordt er door een aantal lokalen afrikaanse muziek gemaakt. Ik had alleen vantevoren iets teveel 'Pastillas' (sterke drank) op en dans iets te enthousiast met ze mee. Als ik vervolgens een oerhollandse 'poko' inzet bots ik met m'n hoofd tegen een Afrikaan en ga even kort Knockout (nr1). De bult en de kater zijn de volgende dag gelukkig de enige overblijfselen. Aan het einde van de trektocht vallen we met onze neus in de boter: In het dorp Djigibombo wordt die week het feest van de doden gevierd. De voorouders komen op bezoek in het dorp in de vorm van dansende maskers. Vrouwen en kinderen vluchten als de maskers het dorp binnenkomen angstig de daken op. Alleen oudere mannen spreken de maskers toe. We bezoeken het dorp 2 dagen later nog een keer op het hoogtepunt van het festival, als er +/- 40 dansende maskers aanwezig zijn, inclusief een aantal op hoge stelten en een aantal maskers van 4 meter hoog (zie binnenkort de foto's). Het wordt ons afgeraden om in de avond het dorp opnieuw te bezoeken, in het donker zouden de maskers niet altijd weten wat ze doen...

Met Khadaffi op bezoek in Timboektoe...
Om bij te komen van de tocht door de Pays Dogon maken we een boottocht over de Niger. We spotten alvast onze eerste Hippo (nijlpaard) en bereiden ons voor op de volgende trip, naar Timboektoe. Je hebt hier vast wel eens over gelezen in de Donald Duck, maar Timboektoe (eigenlijk Tombouctou) bestaat echt!! Het viel voor ons echter niet mee om er te komen. We reizen achterop een pickup truck met 16 man/vrouw op houten bankjes naar Timboektoe, een reis die plusmines 7 tot 9 uur zou duren. Als we na 7 uur weer de rivier de Niger bereiken denken we dat we er binnen een half uur zijn. We komen er langzamerhand achter dat dit niet het geval is en komen na nog eens 7 uur uiteindelijk om 2 uur s'nachts in Timboektoe aan. Het bleek dat de hoofdweg was afgezet voor het bezoek van de Libische president Khadaffi en daar hadden wij (en wat er over was van ons achterste) behoorlijk veel last van. Maar door Khadaffi vielen we ook gelijk nogmaals met onze neuzen in de Afrikaanse boter: Khadaffi was er met nog 20 andere hoge piefen om de verjaardag van de profeet mohammed te vieren en dat betekende dat er een groot festival gehouden werd in de stad en hierbij waren duizenden Afrikanen en arabieren aanwezig. Het hele assortiment van blank (wij) tot het zwartste zwart. En deze allemaal in hun beste kledij met zwaarden en sabels en vaak galloperend op kamelen door de stad de woestijn in. Voor de woestijn hoef je trouwens in Timboektoe niet zover te gaan. Tijdens het festival werd er op het plein voor de oude Moskee een grote 'bidsessie' gehouden met duizenden mannen biddend op de grond. Het was vreemd om daar als bijna enige blanke bij aanwezig te zijn, maar het maakte het bezoek wel bijzonder. We hebben in Timboektoe ook een kamelentocht gemaakt van anderhalve dag (ik had natuurlijk weer een langzame ongehoorzame kameel) en zijn met een comfortabele Jeep vertrokken naar de Douentza.

Achterop met de vlam in de pijp reizen we door de Afrikaanse brennerpas...
In Dountza was het lastig om 'normaal' vervoer te regelen naar onze bestemming: Hombori. Het lukte uiteindelijk wel om achterop een truck op een lading uien onze reis te vervolgen: GEWELDIG!!!! We reden in de avond en zagen alleen de door de maan verlichte silouetten van een bergketen. Tot nu toe absoluut mijn favoriete rit. Muziek op je koptelefoon en meezingen met 'dansen op de vulkaan' van de dijk! Midden in de nacht kwamen we aan in Hombori, een van de heetste plekken in West Afrika. De volgende ochtend werden we al vroeg door de zon het dak waarop we sliepen afgebrand. In Hombori hebben we een dagtocht gemaakt langs een aantal dorpen en bergen. Helaas zonder Nederlandse Floor, het was niet echt verstandig om met een behoorlijke keelonsteking de hitte te trotseren. We werden hier natuurlijk weer Afrikaans door onze gids voorgelicht: de 30 kilometer werden er uiteindelijk 42 en dat in een zonnetje van boven de 46 graden in de schaduw. We hebben elk zo'n 9 liter water weggedronken. Vanuit Hombori zijn we vervolgens op een truck met nu pinda's ipv uien naar Gao vertrokken. Op de truck realiseerde ik met dat ik toch eigenlijk wel mazzel heb en zonder gezondheidsproblemen door Afrika reis. Dat had ik beter niet kunnen denken... Als ik halverwege van de truck klim, verrek ik mijn enkel, val achterover in een bos hout, sta weer op, en ga vervolgens duizelig knock out (2e keer) op de grond met behoorlijke sneeen in mijn tenen, een gekneusde kleine teen, schrammen op mijn neus en tand door de lip. Tegelijkertijd verbreek ik nog even uit stilstand mijn eigen wereldrecord trillen. Omdat het niet echt verstandig is om met mijn verwondingen weer op de truck te klimmen (eigenwijs wil ik dit eigenlijk wel proberen) kan ik voorin de truck naast de chauffeur zitten. Dit is ook wel weer een belevenis: De chauffeur rookt wiet en ik kan hem z'n vloetjes en lucifers aanreiken. (zo stoned als een Afrikaanse garnaal: het is me nog niet echt duidelijk wat de voordelen hiervan zijn voor een chauffeur...) Vlak voordat we in Gao aankomen rijden we bijna frontaal in op een aantal koeien, waarvan op zeker 1 het loodje heeft gelegd. Uiteindelijk komen we midden in de nacht aan bij de rivier, Niger, aan de andere kant ligt Gao waar we de volgende ochtend met de veerboot heen reizen. In gao was niet zoveel tre doen en hier zijn we een beetje bijgekomen van de verwondingen en onstekingen. (nederlandse Marco kreeg nog even extreme verhoging 40+) Maar na een zandduin, een bootje naar hippo's en een tombe van een ouwe keizer zijn we met een normale bus (halverwege ging natuurlijk iets fout met de achteras, maar dat is voor mij altijd weer een mogelijkheid om de lokale jeugd te entertainen) naar Mopti terug gereist. Om 12uur in de nacht komen we in Sevare, in de buurt van Miopti aan. En we hadden een goede gids(van de dogon), voor we het weten staat hij daar midden in de nacht al weer klaar om vervoer te regelen naar onze overnachtplaatst. In Mopti hebben we nog een piopconcert bezocht van een Malineze regaester Tikken jah. Opnieuw weer Afrikaanse taferelen: het concert zou eerst om 17:00 uur, vervolgens om 21:00 en uiteindelijk kwam de artiest rond 23:30 aan en kon het voorprogramma beginnen...

Een klein gat in de grond is niet erg praktisch in geval van nood...
Vanuit Mopti zijn we vervolgens naar Djenne gereden. Weer achterop een pickup truck. En als je denkt dat we niet meer verrrast kunnen worden met het vervoer heb je het mis: We zaten met eerst 16 en later 18 man/vrouw/big mamma's een een nog kleinere pickup. Ze wijzen je een plek in de pickup waar de ruimte al door anderen is ingenomen. Ik beland (is dit met een d een t of dt,) uiteindelijk op de grond op een reserveband en engelse Nick wordt 'met z'n voeten van de grond' geplet door een malineze big mamma. Achteraf kunnen we ieder zeggen dat we ieder geval de blauwe plekken nog hebben. We komen gesloopt en geplet aan in djenne, waar we ook nog (dit is voor de kenners) het 'zandkasteel' van de nederlandse schrijver Ton vd lee zien liggen. hij is echter ziek in Nederland. Djenne is een bijzondere stad met de grootste lemen Moskee ter wereld. De meeste huizen zijn er van leem en hebben speciale kantelen en soms 'Marokaanse deuren en ramen. In Djenne wordt er ook een diaree bij mij geactiveerd en dan kom je er achter dat een 'klein' gat in de grond niet er praktisch is in noodsituaties. Met die Diaree is het uiteindelijk goed gekomen en via Segou zijn we vervolgens naar Bamako gereden. Hier kwamen we nog twee oranje 'eendjes' tegen die door Afrika aan het crossen waren. (www.2cv2africa.com) In bamako hebben we Nederlandse floor op het vliegtuig naar Mali gezet en vanuit hier zijn we met de trein richting Senegal vertrokken. In de trein zaten we dit keer redelijk ruim en comfortabel. Het was komisch om te zien hoe de hele tijd een Afrikaanse 'big mamma' met een Afrikaanse man 'ruzie' aan het maken waren om de ruimte die ze allebei met Mago's aan het volstapelen waren. Uiteindelijk zijn we naar drie dagen met trein en bus in Dakar, senegal aangekomen. De bijzondere eindbestemming van de parijs - Dakar rally, maar voor ons ook een kleine 'cultuurschock' omdat we vanuit het Afrikaanse platteland opeens in een westerse metropool terecht kwamen met Hummers, gucci's, supermarkten, blanken en IJS!!!!!.
In Dakar hebben we de tot u toe verzamelde souvenirs (ik heb me gespecialeerd in oerlelijke maar dan op een mooie manier maskers) met de post naar huis verstuurd.

We gaan nu eerst even iets zuidelijk in senegal om vervolgens echt onze terugreis naar nederland te vervolgen....

Vriendelijke groeten aan jullie allemaal,

Pieter

Wil je meer foto's van onze reis zien of lezen wat mijn reisgenoten over deze reis hebben te vertellen (ik heb nog niet alles gelezen...) zie:
www.marcomout.waarbenjij.nu
www.Floorvanbeek.waarbenjij.nu