jp

Reporting later from going back from Ghana to Holland...

Stuur een mailtje naar pieter_in_ghana at pietervriend.com en je krijgt automatisch een mail bij elke update.

dinsdag, januari 17, 2006

Het valt in Ghana niet altijd mee om Nelson Mandela op de trein zetten...

Reporting later from Ghana...
Ik moet helaas erkennen dat de naam ‘reporting live from Ghana’ op het ogenblik niet helemaal toepasselijk is aangezien het een maand geleden is dat ik wat op deze site heb gemeld. Dit is mede veroorzaakt doordat ik de afgelopen periode aan het reizen geweest ben, ik de afgelopen week ziek ben geweest en het internet niet altijd werkt als er al elektriciteit is. En natuurlijk dat ik me aardig aan het Afrikaanse ritme heb aangepast. Maar daarom nu een extra lange update van ‘Reporting later from Ghana’

Waarom ga ik in een korte broek de jungle in...?
Ik heb voor twee weken een reis gemaakt door Ghana en ik kan je ieder geval zeggen dat reizen door Ghana nooit saai is. We (= ik en Marco, een andere Nederlandse vrijwilliger) zijn eerst naar Ankasa national park geweest, een regenwoud aan de grens met Ivoorkust. Dit werd al gelijk een behoorlijk avontuur. We werden na een lange busrit gedropt langs de weg op 6 km van de ingang van het park, om vervolgens een flinke wandeling van 6km met bepakking te maken naar de ingang van het park. Aangezien het al 6 uur s’avonds was begon het al snel donker te worden en als je dan vervolgens in de jungle in het pikkedonker niet weet hoever het nog is en of je bij een splitsing naar links of rechtdoor moet voel je je niet helemaal op je gemak. Gelukkig werden we uiteindelijk met hulp van een boer bij de ingang van het park gebracht waar we in een kamer van 1 van de wachters konden overnachten. De volgende dag hebben we vervolgens een ‘hike‘ (je kan toch niet echt van een 'wandeling' spreken als er geen pad is) gemaakt van +/- 6 uur naar een waterval in het regenwoud. Om ons heen een hoop geluid, maar helaas hebben we geen dieren gezien. We hebben het geluid gehoord van apen en vogels, hebben de stont geroken en gezien van woud-olifanten en hebben we hebben gezwommen bij de waterval waar ‘mogelijk’ krokodillen waren, maar uiteindelijk niks gezien. Toch was het gaaf om in zo’n dichtbegroeid regenwoud met gids met kapmes te lopen met maximal 30 meter zicht en met van die echte grote woudreuzen van een aantal meters omtrek. En zeker om middenin het woud bij een waterval een frisse duik te nemen. Helaas was het wat minder leuk dat ik een korte broek aanhad, aangezien ik een flinke wond overhield aan een doornstruik en ik er bij terugkomst achter kwam dat ik 40 insectenbeten op mijn benen had. Wel kwamen er bij terugkomst bij ons kamp 2 duikers, een soort antilope, bij ons kamp langs en die aten letterlijk uit je hand.

De volgende dag zijn we op reis gegaan naar een dorp ‘op stelten’. Eerst ‘afrikaans’ wachten op een taxi aan de rand van het national park om vervolgens met een volgepakte oude Peugeot station car naar een volgend dorp te rijden en daar met +/- 20 man/vrouw/kind/kippen /fruit/bortsvoeding/rijst/ achter in een omgebouwde pickup truck naar het dorp van bestemming te rijden. Vanuit hier zijn we met een kano door een ‘Nederlands polderlandschap’ (op de palmbomen na dan) gevaren om vervolgens in een moerasgebied terecht te komen. In het midden van het moerasgebied was een groot meer waarin een dorp op stelten lag waar +/- 400 mensen woonden. Apart maar ook wel een beetje vreemd om als tourist in zo’n dorp rond te lopen. We hebben er de nacht doorgebracht. Helaas vierden ze er kerstmis en nieuwjaar, wat betekende dat er tot half vier in de nacht en vanaf half vijf s’ochtends een harde Ghaneze beat door grote soundblasters boxen klonk die door generatoren in de lucht werden gehouden. De volgende ochtend zijn we met de kano naar een lokale ‘gin’ stokerij gevaren, in het midden van het moeras. Van palmbomen werd een suikerdrank getapt en hier werd vervolgens de ‘lokale’ jenever van gestookt. Onze gids had de nacht ervoor minder gin gedronken dan een andere gids, die tijdens het varen 3 keer in het water viel. We zijn later weer met dezelfde volgepakte pickup vertrokken richting een tropische bestemming om het nieuwjaar te vieren.

Verbeterde versie nieujaarsduik: 25 graden, wit strand met palmbomen
We hebben met de groep vrijwilligers van de Akepum Hills nieuwjaar gevierd in Branu Beach een tropisch wit strand met palmbomen aan de kust van Ghana. Je kon er in enorme hoge golven zwemmen. We sliepen er onder een muskietennet op het zand En ik kan niet zeggen dat ik nu een fan van slapen op zand geworden ben. Maar de lokatie alleen al maakte het een bijzonder oud en nieuw. We hebben op het strand een kampvuur gemaakt en hebben eerst het oud en nieuw van Nederland en Zwitserland gevierd en vervolgens een uur later het Engelse oud en nieuw. Zij vieren dit door om 12:00 uur hand in hand een Engels lied te zingen op de melodie van Andre Hazes ‘Nederland oh Nederland wij worden kampioen’ (dat wordt nog wat in duitsland komende zomer). En natuurlijk werd er ook genoeg lokale gin gedronken. Vervolgens hebben we s’nachts nog een frisse nieujaarsduik genomen en dat was extra leuk omdat er in Nederland een pak sneeuw lag.

Op nieuwjaarsdag zijn we met een gedeelte van de groep vertrokken richting het Mole national park in het Noorden van Ghana. Eerst hebben we ons met z’n 8en in een taxi gepropt om weer in de bewoonde wereld terecht te komen. De taxichauffeur was echter vergeten te tanken en moest dus halverwege met een jerrycan op zoek naar wat benzine. Uiteindelijk zijn we toch terecht gekomen in Cape Coast waaruit we met z’n 6en verder reisden naar Kumasi.

Perikelen ivm 'Nelson Mandela op de trein zetten …'
In de overnachting in Kumasi heb ik helaas teveel van de WC van ons hostal gezien. Technisch gesproken hou ik het op een ouderwetse ‘kraandiaree’. En dat was niet echt comfortabel aangezien ik wist dat ik de volgende dag nog minimal 10 uur in een bus naar Tamale zou zitten. Gelukkig brengt dan Diakuur, loperamide, uitkomst en dat werkte gelukkig goed. Het nadeel is echter dat het alles beneden stopzet en als je vervolgens ‘Nelson Mandela op de trein wilt zetten’ hij niet van Robbeneiland af te krijgen is. Toch is het me gelukt om heelhuids en droog op een dieet van water en cola in Tamale aan te komen, waarvan we de volgende ochtend in een werkelijk volgepakte bus (6 personen per rij) naar het dorpje Larabanga zijn gereden om vandaar uit op de fiets!! het wildpark Mole in te rijden. Het had zomaar kunnen gebeuren dat we niet verder konden fietsten omdat er een paar olifanten moesten oversteken en dat maakte het toch spannend. Bij het hotel van het wildpark vielen we gelijk met onze neus in de boter omdat er in de poel voor het hotel 8 olifanten met een wasbeurt bezig waren. Er liepen ook nog een aantal rovende bavianen rond en in het hotel, die je er af en toe met een buit van koek en brood vandoor zag gaan. In de middag hebben we in het park een ‘hike’ gemaakt (als er op 50 meter afstand olifanten lopen, spreek je niet meer van een wandelingetje). We hebben hier o.a. olifanten, krokodillen, antilopen bavianen en apen gezien. Elke keer is er wel weer een hoop ‘Afrikaanse’ rompslomp voordat elke groep voorzien is van een gids. Ook al doen ze dit elke dag weten ze er toch altijd weer een Afrikaanse chaos van te maken en ondanks dat wij ons de dag ervoor hadden opgegeven voor een ‘morning walk’ stonden we niet op de lijst en dat was met name onze eigen schuld. Maar het is ook Afrikaans dat het uiteindelijk altijd weer goed komt en we dus ‘iets’ later met een andere gids op stap gingen. Bij het hotel lag een lekker zwembad waar we gebruik van hebben gemaakt. Er werd echter zoveel chloor gebruikt dat je een zicht van 40 centimeter. Een olifant had hier geen problemen mee, die dronk de dag ervoor z'n maag vol met het zwembadwater. In de middag zijn we op de fiets weer het park uitgereden naar het stadjke larabanga. Hier splitsten onze routes weer: De ene helft kreeg diezelfde dag een lift achterin een pickup richting Kumasi en wij bleven nog 1 nacht in Larabanga om vervolgens een andere langere route terug te nemen via het oosten van Ghana langs Lake volta en langs de grens van Togo. In Larabanga bood een Ghanees ons gastvrij een overnachting aan in het huis van z’n ouders en daar werden we ook voorzien van Ghanees eten! Toch apart om zo bij ‘onbekende’ mensen te eten en te slapen. Maar eigenlijk overal in Ghana zijn mensen tot nu toe erg behulpzaam en gastvrij geweest. Als je ergens binnen komt waar een Ghanees zit te eten zal hij vaak 'your invited' zeggen en je zo uitnodigen wat mee te eten.

Er kan nog meer bij: 10 geiten op het dak en een koe in de achterbak …
De volgende dag zijn we eerst met een bus naar Tamale gereden. We kwamen er al vroeg in de ochtend achter dat je in het Noorden van Ghana beter niet ongevraagd foto’s met flits moet maken. Nederlandse Marco maakte tijdens een busstop een foto met flits en vervolgens probeerde er een woeste Ghanees door het raam van de bus naar binnen te komen om z’n toestel te pakken te krijgen. Gelukkig liep het met een sisser af. Volgende keer toch maar die flits uitzetten..Vanuit Tamale zijn we met een bus naar Bimbilla gereden. Volgens de reisgids was dit een hele slechte zware route. Voor ons viel het uiteindelijk nog mee, maar de koe die in de achterbak werd geschoven en de 10 geiten op het dak hadden het zwaarder. Af en toe hing er een geit naast het raam van de bus en vlak voor het eind viel er zelfs een geit van het dak af. De geiten maakten wel duidelijk dat ze het niet helemaal met de gang van zaken eens waren: op een bepaald moment zeken en scheten ze achterin de bus door een open raam. De weg was een en al gravel en we kwamen dus als twee oranje mannetjes in Bimbilla aan. De volgende dag zijn we over een vooral asfalt weg naar Ho Hoe gereden. We hebben hier de grootste waterval van West afrika bezocht. Het was een flinke klim met soms een stijgingspercentage van meer dan 50% en ik had door die maagproblemen al flink wat energie verloren.Toch was het een beloning om bovenaan gekomen een frisse ‘laat het water maar klateren’ douche te nemen onder die enorme waterval. We hebben er ook nog een Monkey sanctuary bezocht. De volgende dag begon echter weer een nieuwe maagserie: laten we het er maar op houden dat het geen pretje is als op de 'WC' van een busttation Nelson Mandela alleen zwemmend van Robbeneiland af wil. We zijn toen versneld terug gereist naar de Akeapum Hills. Ik heb er in de week vervolgens in het ziekenhuis een dokter bezocht voor medicijnen. Dat was ook wel weer een belevenis met name weer in de serie van Afrikaans wachten. In Nederland is er dan meestal nog wel een duidelijk volgorde in wachten, maar in Afrikaans ziekenhuis is die niet aanwezig.

Gelukkig gaat het nu weer goed met me, al ben ik wel wat kilos kwijt.. M’n HRS is definitief verdwenen. Het was ook weer leuk om in m’n ‘eigen dorp’ terug te zijn en dat nog steeds een hoop mensen en kinderen me nog niet vergeten waren. Als ik straks terug ben in Nederland zal het wel wennen zijn dat ik geen aandacht van mensen op straat krijg en dat ik dan maar weer gewoon een obruni in obruniland ben. Ik heb mijn laatste twee dagen van het bouwproject erop zitten en ben deze week begonnen op een kinderdagverblijf, jullie horen hier 'later' meer over. Daarnaast ga ik verder met het geven van computerles, maar dat is vrij lastig omdat de elekticiteit hier regelmatig uitvalt.

Celebration of life! Hij legt aan de verkeerde kant van het gras...
Dit weekend was er in mijn dorp een grote begrafenis. De vader van een minister was overleden en dat betekende dat er op z’m Afrikaans’ in een week tijd nieuwe asfaltwegen werden aangelegt en elekticiteitspalen werden vervangen. Alleen door de haast zonder een normale riolering en afwatering. Een begrafenis is uberhaupt al totaal anders als in ons kille kikkerlandje. Ze spreken hier niet van begrafenis maar van celebration of life. En bij die celebration hoort dan ook een hoop muziek, eten en alcohol. Op de begrafenis van de vader van de minister waren allerlei hoge piefen (‘chiefs’) van verschillende gebieden in Ghana aanwezig en zelfs de de president van Ghana bracht een bezoek. Het was bijzonder om dit allemaal te zien. Er was zelfs een bekende ghanese comediant (soort clown) aanwezig die grappen maakte. Daarnaast dragen mensen gedurende een periode T-shirts met een foto van de overledene ter nagedachtenis. Zou toch wel geinig zijn om in Nederland t shirts te laten drukken ter nagedachtenis met de tekst "Hij legt aan de verkeerde kant van het gras" Of "Hij heeft een tuin op z'n buik".

Toch nog een tremaland!
Jullie moeten het in Nederland trouwens nog iets langer zonder mij doen! Ik heb met twee andere vrijwilligers (een Engelsman en een Nederlander) besloten om in plaats van terug te vliegen over land terug naar europa te reizen! We gaan reizen via Ghana, Burkina faso, Mali, Senegal(Dakar!), Mauretanië (tremaland!!!) via de western sahara naar Marokko en dan via Spanje terug naar huis. Dat wordt dus nog een flink avontuur! Ik kom waarschijnlijk ergens begin mei terug en doe hier natuurlijk reporting later from Ghana-Burkina faso-Mali-Senegal-Mauretanië-Marokko-Spanje-.. verslag van.

Groeten,

Obruni Pieter