Stoere verhalen uit Afrika...

We zijn er bijna, we zijn er bijna, maar nog niet helemaal... Na een lange reis ben ik nu beland in Marakech Marokko. En het lijkt erop dat ik over ruim 2,5 weken al weer terug ben in Nederland, het is niet anders... (voor de liefhebbers: Ik land op zaterdag 24 juni vanuit Malaga om 18:05 op vliegveld Charleroi Brussel vlucht FR1929......) Maar voordat ik terug ben hier eerst nog even wat 'stoere' verhalen uit Afrika. (ik kan dit keer echt niet ontkennen dat ze stoer zijn...) Een kroniekje van de aangekondigde pech... In Dakar eerst nog even een busrace meegemaakt waarin de bussen met elkaar strijden voor dat ene stukje weg en er geen probleem mee hebben elkaar daarvoor even flink te raken. Vanuit Dakar zijn we met een taxi naar de Sim Salun delta in het zuiden gereden, door een woud van Baobab bomen, zover je kan zien. Het Afrikaanse verhaal van de Baobab boom is dat god, vermoeid van de schepping, als laatste de baobab naar beneden gooide zodat deze met de wortels in de lucht in de grond terechtkwam. In de Sim salun delta hebben we met een zwitserse broer en zus een boottocht gemaakt en lekker ontspannen aan de zee. In de avond proberen we een worstelwedstrijd te bezoeken. Worstelen is na voetbal de volkssport in Senegal. De hoteleigenaar zou met ons meegaan en zou wel 'even' een taxi regelen: We zitten dus vervolgens eerst bijna een uur te wachten totdat onze 'taxi' gerepareerd is. Op z'n Afrikaans wachten, wat inhoudt dat je niet krijgt te horen wat er aan de hand is en hoe lang het nog gaat duren. En je weet dat als die taxi nu al problemen heeft, deze problemen die avond zeker weer terug zullen komen... Uiteindelijk met z'n allen op weg naar het dorp met de worstelwedstrijd. In een grote ring worden de worstelaars met veel trommelgeroffel en gezang in trance gebracht voor hun gevecht. Het is de bedoeling de ander met z'n schouder op de grond te krijgen. Aan het einde van de avond lijken de beste worstelaars zich op te maken voor de finales, ze lopen in hun pamper outfit te dansen door de ring, opgezweept door het publiek. Als er plotseling een boodschap door de boxen klinkt, stopt het geheel en is de ring en tribune binnen een paar minuten leeg. Het bleek dat het opzwepen voorbereiding voor de finale op de volgende dag was, en die missen wij dus. Nu eerst wachten op de taxi die ons terug naar ons hotel zou brengen..... Zijn ze hem weer aan het repareren? Uiteindelijk komt de taxi aan en rijden we terug naar ons dorp. Op driekwart van de reis stopt de taxi echter en komt de chauffeur/ eigenaar/monteur er achter dat via de achterbak water in de benzine terecht is gekomen en kunnen we de taxi midden in de nacht naar het hotel terug duwen.... In Senegal vervolgens nog een rood zout meer bezocht en uitgerust in St.Louis. Uitgerust en goedgehumeurd belanden we vervolgens in Rosso, de grens van Senegal met Mauretanië. Volgens de verhalen op internet en in de lonely planet zou dit zo'n beetje de meest lastige grensovergang van west Afrika zijn. Sommige mensen zouden hier wel de grens over komen, maar dan soms alleen in hun ondergoed, de rest door corrupte ambtenaren afgepakt. (mensen die reisverhalen op internet schrijven hebben nogal de neiging te overdrijven is mijn eigen ervaring....) Wij hoeven uiteindelijk alleen 'Afrikaans' te wachten en als ze uiteindelijk toch nog om geld vragen doen we net of we het niet snappen en de ambtenaren hebben door dat ze van ons weinig gaan krijgen en laten ons doorgaan. 'Wij' worden in de woestijn niet verrast... Wat gaat Mauritanië ons brengen? (voor de kenners: toch nog een tremaland gescoord!) Vooral veel zand en hitte: Mauritanië is eigenlijk een grote droge zandbak. We zorgen er steeds voor dat we voldoende water bij ons hebben: het zal ons niet gebeuren dat we verrast worden door gebrek aan water... In Mauritanië rijden we in twee etappes in snelle Mercedes 190d's naar Atar in het Noorden. Hier bezoeken we in het Adrar gebergte de 7e heiligste moslim stad Chinquitti (onderweg nog even een flinke klapband) waar vanuit we een kamelen tocht maken van 5 dagen... Ja we gaan een tocht met kamelen maken door de woestijn. Wij lopen zelf, de kamelen dragen de bagage en vooral veel water. Het valt eerst niet mee om het te regelen, mensen verklaren ons voor gek omdat het al te warm zou zijn voor zo'n tocht, maar uiteindelijk lukt het om met gids, kok en ' kamelen op pad te gaan. Voordat je zo'n barre tocht in de woestijn gaat maken calculeer je natuurlijk eerst de risico's: Gebrek aan water: nemen we genoeg drinkwater mee? Zijn we fit genoeg? Extra waterfilter mee? Hoe zit het met slangen en schorpioenen? Genoeg zonnecr?me, hebben we onze tulbanden mee? goed schoeisel? genoeg eten? genoeg snoep? uitgebreidde medische kit? Je hebt wel door: 'wij' worden in die woestijn niet verrast... Aan het einde van de middag beginnen we aan de eerste etappe van onze tocht. De hele dag mooi weer, op de hitte na, maar als wij vertrekken steekt er een behoorlijke zandstorm op... Niks aan de hand, wij zijn goed voorbereid, hebben onze tulband al om ons hoofd gedrapeerd en zijn dus redelijk zandbestendig. Midden in de zandstorm zetten we ons kamp op en de kok begint met de maaltijd in een traditionele Mauretanische tent. Na een goede gezonde maaltijd proberen we vervolgens buiten in de zandstorm in slaap te vallen. De volgende ochtend worden we wakker, nu zonder storm maar inmiddels wel zand in alle hoeken en gaten. De volgende twee dagen trekken we zonder problemen, door de woestijn. Vroeg op, vervolgens gaat de gids op zoek naar z'n kamelen, en als die gevonden en terug zijn worden ze bepakt en kunnen we op pad. Ergens rond 11 uur stoppen we dan in de schaduw van een boom om de hitte van de dag te vermijden. Uit het niets komen er dan meestal een aantal vrouwen met souvenirs te voorschijn. Vervolgens maakt de gids 3 maal Mauretanische thee: 1e Bitter als de dood, 2e zo goed als het leven en de derde zo zoet als de liefde. De thee wordt steeds van hoog in het glas geschonken en eerst soms weer in de port teruggegoten als de smaak niet 'zoet' genoeg is. Veel suiker is goed in de woestijn: het houdt vocht vast en in de woestijn kan je maar beter veel vocht hebben...toch? De derde dag zitten we in de middag onder een boom als we een paar druppels voelen...regen in de woestijn? Dat lijkt me stug. Snel een foto van de druppels in het zand maken. Vervolgens komt de regen met echte Hollandse pijpenstelen uit de lucht zetten. Een enorme onweersbui met regen zo hard als hagel. En het blijft maar regen en we waren goed voorbereid, toch? Maar regen in de woestijn? Als ik vervolgens zeg dat ik een klein riviertje zie kabbelen beginnen mijn reisgenoten me uit te lachen, maar echt waar: dat riviertje werd binnen 10 minuten een wildstromende rivier van 30 meter breed en zo'n halve meter hoog. We moesten in alle haast onze kamelen en bagage verplaatsen naar een iets hoger gelegen gebied. Marco haalde sprintend letterlijk de rivier in om zo veilig het hogergelegen gebied te bereiken. En als het dan met regen stopt sta je je met z'n allen nog steeds verbaast naar die rivier te kijken. Absurd maar wel enorm kicken: uit stilstand een rivier in de woestijn! De dagen erna soms nog steeds een beetje regen, maar uiteindelijk komen we na 5,5 dagen door woestijn, bergen, canyons, rivieren uiteindelijk moe maar voldaan in de Oase van Terzjit aan. Missie natuurlijk geslaagd: maar we waren natuurlijk ook goed voorbereid... Het voelt als een beetje western, James Bond en Indiana Jones... Vanuit Terzjit eerst terug naar Atar en vervolgens met een terreinwagen naar Choum. De chauffeur, een oude man met tulband, baard en half gebit (hij wilde helaas niet op de foto) , had halverwege alleen een probleem om na een stop de auto weer gestart te krijgen. Zoals in films waren ze bezig om via de elektriciteitsdraden onder het stuur de boel weer aan de praat te krijgen. Uiteindelijk start de motor weer en rijden we hotsen en klotsend soms tot in het plafond over de hobbelweg naar Choum. Vanuit hier hebben we voor het eerst een grote afstand gratis afgelegd: Op de lading ijzererts van een van de langste treinen ter wereld!! De trein komt volgepakt met ijzererts het 'station' binnen rijden en stopt. Vervolgens klimmen de passagiers met hun bagage op het ijzererts. Wij dus ook, onze bagage in rijstzakken om ze zo te beschermen tegen het ijzererts dat overal inkruipt en waait. Als de trein vervolgens begint te rijden voelen wij ons boven op de lading erts in een echte Amerikaanse Western. KICKE!!!! JOEOPIEEEEE....We hoeven gelukkig niet zoals 007 of Indiana Jones van wagon naar wagon te springen. We rijden door een woestijnlandschap met ruwe bergen en een geweldig zonsondergang! In de nacht begint het echter te regenen (weer regen in de woestijn!) en wordt het ook flink koud. Totaal verkleunt en pikzwart van het erts komen we vervolgens aan in Noudibou. In Noudibou hebben we vervolgens een Marokkaanse 'groente' truck (heen met lege kistjes, terug met groente) weten te regelen waarmee we tegen betaling (de eerste kennismaking met grappige Marokkaanse onderhandeling technieken) in de cabine mee konden liften van Noudibou de Mauretanische grens over naar western Sahara en vervolgens door naar Marokko. Western Sahara wordt door Marokko al als eigen provincie gezien, maar de lokale bewoners en de VN zijn het hier nog niet mee eens. Marokko is hier nu als een bezetene steden uit de grond aan het stampen zodat er ieder geval al veel Marokkanen wonen. Voor ons is het vooral een hele lange vermoeiende 4 daagse reis met links zand en stenen, soms de zee en rechts zand en stenen. Kunnen ze niet op z'n haags op tyften? Uiteindelijk zijn we via de badplaats Essauria in Marakech beland. Tot nu toe waren wij meestal bijna de enige toeristen, maar Marokko is ontdekt door de hele westerse toeristische industrie en dat is even slikken als je de groepen fotomakende en filmende 'blanken' met foute brillen witte sokken en buideltasjes door de straten ziet scheuren... Kunnen ze niet op z'n Haags op tyften? Maar het is ook genieten van de mystieke Marokkaanse ommuurde oude steden, waar geen auto's rijden, sommige mensen waarschijnlijk voor een groot gedeelte leven of er de afgelopen 300 niks is veranderd en sommige oude mensen en bedelaars zo kunnen figureren in films van de middeleeuwen. Overmorgen vertrekken we uit Marakech om een aantal trektochten in het Atlasgebergte te maken. Hierbij natuurlijk rekening houdend met het WK.... Tot snel ziens in Nederland, ik ga eerst nog genieten van Marokko. Vriendelijke groeten, Pieter Nog meer fotos op: www.marcomout.waarbenjij.nu 

test20230731

Dan hebben we altijd de foto's nog...

Nu alleen nog effe terugkomen uit Dakar...

Hehe hier eindelijk een bericht, inmiddels uit Dakar, Senegal. Je moet het maar druk hebben met reizen. We hebben er inmiddels een geweldige reis door Mali op zitten en nu hoeven we alleen nog effe uit Dakar terug te komen, waarschijnlijk ergens einde juni 2006. En ondanks het hurken boven gaten in de grond (=wc), ondanks dat ik met mijn lengte niet geschikt ben voor het Afrikaanse openbaar vervoer, ondanks het zand in mijn eten, ondanks dat ik me nog steeds regelmatig moet 'douchen' met een bakje, ondanks dat mijn achterste (ook wel bekend zijnde als 'reet') geplet en verminkt wordt in het openbaar vervoer, ondanks dat mijn reisgenoten me met mijn 33 jaar opa noemen, ondanks dat ik wakker wordt gehouden door muskieten, geiten, ezels, moskeëen honden en kippen ( de nijlpaarden waren stil) en ondanks dat Ajax zich totaal onterecht heeft geplaatst voor de championsleague JOEPIEEEEEEEE (mijn 'oprechte' deelname gaat natuurlijk uit naar alle fans van die rotterdamse club) ondanks dit alles heb ik het nog pima naar mijn zin.

Zonder ring in 'Lord of the rings'
We hebben met een gids een geweldige 7 daagse trektocht gemaakt door de 'Pays Dogon', het land van de Dogon. De Dogon leven langs een lange spectaculaire rotswand in het zuiden van Mali. De huizen en de graanschuren met rieten puntdaken geven het geheel een sprookjesachtige 'Lord of de rings' achtige sfeer. Daarnaast zijn er in de rotswand overblijfselen van een Pygmeeen volk de Tellem. We hebben echter geen ring bij ons en de bij Dogon hebben ze geen idee wie van welk Hogon (soort sprirituele dorpshoofd) die ring dan zou moeten zijn. We slapen op de daken van huizen, die je met een smalle houten 'boomstamtrap' bereikt. De Dogon leven nog op traditionele wijze, met jagers die jagen met oude geweren op onder andere apen, die ze dan als trofee aan hun huis hangen. We hebben Colanoten bij ons om respect te tonen voor de ouderen van de dorpen. De Dogon hebben een lange Afrikaanse groet, ze vragen hoe gaat het, hoe gaat het met je vader, je moeder, je neef, je kinderen, je buren, je dak, je aambeien, je ezel enzovoorts. Op een avond wordt er door een aantal lokalen afrikaanse muziek gemaakt. Ik had alleen vantevoren iets teveel 'Pastillas' (sterke drank) op en dans iets te enthousiast met ze mee. Als ik vervolgens een oerhollandse 'poko' inzet bots ik met m'n hoofd tegen een Afrikaan en ga even kort Knockout (nr1). De bult en de kater zijn de volgende dag gelukkig de enige overblijfselen. Aan het einde van de trektocht vallen we met onze neus in de boter: In het dorp Djigibombo wordt die week het feest van de doden gevierd. De voorouders komen op bezoek in het dorp in de vorm van dansende maskers. Vrouwen en kinderen vluchten als de maskers het dorp binnenkomen angstig de daken op. Alleen oudere mannen spreken de maskers toe. We bezoeken het dorp 2 dagen later nog een keer op het hoogtepunt van het festival, als er +/- 40 dansende maskers aanwezig zijn, inclusief een aantal op hoge stelten en een aantal maskers van 4 meter hoog (zie binnenkort de foto's). Het wordt ons afgeraden om in de avond het dorp opnieuw te bezoeken, in het donker zouden de maskers niet altijd weten wat ze doen...

Met Khadaffi op bezoek in Timboektoe...
Om bij te komen van de tocht door de Pays Dogon maken we een boottocht over de Niger. We spotten alvast onze eerste Hippo (nijlpaard) en bereiden ons voor op de volgende trip, naar Timboektoe. Je hebt hier vast wel eens over gelezen in de Donald Duck, maar Timboektoe (eigenlijk Tombouctou) bestaat echt!! Het viel voor ons echter niet mee om er te komen. We reizen achterop een pickup truck met 16 man/vrouw op houten bankjes naar Timboektoe, een reis die plusmines 7 tot 9 uur zou duren. Als we na 7 uur weer de rivier de Niger bereiken denken we dat we er binnen een half uur zijn. We komen er langzamerhand achter dat dit niet het geval is en komen na nog eens 7 uur uiteindelijk om 2 uur s'nachts in Timboektoe aan. Het bleek dat de hoofdweg was afgezet voor het bezoek van de Libische president Khadaffi en daar hadden wij (en wat er over was van ons achterste) behoorlijk veel last van. Maar door Khadaffi vielen we ook gelijk nogmaals met onze neuzen in de Afrikaanse boter: Khadaffi was er met nog 20 andere hoge piefen om de verjaardag van de profeet mohammed te vieren en dat betekende dat er een groot festival gehouden werd in de stad en hierbij waren duizenden Afrikanen en arabieren aanwezig. Het hele assortiment van blank (wij) tot het zwartste zwart. En deze allemaal in hun beste kledij met zwaarden en sabels en vaak galloperend op kamelen door de stad de woestijn in. Voor de woestijn hoef je trouwens in Timboektoe niet zover te gaan. Tijdens het festival werd er op het plein voor de oude Moskee een grote 'bidsessie' gehouden met duizenden mannen biddend op de grond. Het was vreemd om daar als bijna enige blanke bij aanwezig te zijn, maar het maakte het bezoek wel bijzonder. We hebben in Timboektoe ook een kamelentocht gemaakt van anderhalve dag (ik had natuurlijk weer een langzame ongehoorzame kameel) en zijn met een comfortabele Jeep vertrokken naar de Douentza.

Achterop met de vlam in de pijp reizen we door de Afrikaanse brennerpas...
In Dountza was het lastig om 'normaal' vervoer te regelen naar onze bestemming: Hombori. Het lukte uiteindelijk wel om achterop een truck op een lading uien onze reis te vervolgen: GEWELDIG!!!! We reden in de avond en zagen alleen de door de maan verlichte silouetten van een bergketen. Tot nu toe absoluut mijn favoriete rit. Muziek op je koptelefoon en meezingen met 'dansen op de vulkaan' van de dijk! Midden in de nacht kwamen we aan in Hombori, een van de heetste plekken in West Afrika. De volgende ochtend werden we al vroeg door de zon het dak waarop we sliepen afgebrand. In Hombori hebben we een dagtocht gemaakt langs een aantal dorpen en bergen. Helaas zonder Nederlandse Floor, het was niet echt verstandig om met een behoorlijke keelonsteking de hitte te trotseren. We werden hier natuurlijk weer Afrikaans door onze gids voorgelicht: de 30 kilometer werden er uiteindelijk 42 en dat in een zonnetje van boven de 46 graden in de schaduw. We hebben elk zo'n 9 liter water weggedronken. Vanuit Hombori zijn we vervolgens op een truck met nu pinda's ipv uien naar Gao vertrokken. Op de truck realiseerde ik met dat ik toch eigenlijk wel mazzel heb en zonder gezondheidsproblemen door Afrika reis. Dat had ik beter niet kunnen denken... Als ik halverwege van de truck klim, verrek ik mijn enkel, val achterover in een bos hout, sta weer op, en ga vervolgens duizelig knock out (2e keer) op de grond met behoorlijke sneeen in mijn tenen, een gekneusde kleine teen, schrammen op mijn neus en tand door de lip. Tegelijkertijd verbreek ik nog even uit stilstand mijn eigen wereldrecord trillen. Omdat het niet echt verstandig is om met mijn verwondingen weer op de truck te klimmen (eigenwijs wil ik dit eigenlijk wel proberen) kan ik voorin de truck naast de chauffeur zitten. Dit is ook wel weer een belevenis: De chauffeur rookt wiet en ik kan hem z'n vloetjes en lucifers aanreiken. (zo stoned als een Afrikaanse garnaal: het is me nog niet echt duidelijk wat de voordelen hiervan zijn voor een chauffeur...) Vlak voordat we in Gao aankomen rijden we bijna frontaal in op een aantal koeien, waarvan op zeker 1 het loodje heeft gelegd. Uiteindelijk komen we midden in de nacht aan bij de rivier, Niger, aan de andere kant ligt Gao waar we de volgende ochtend met de veerboot heen reizen. In gao was niet zoveel tre doen en hier zijn we een beetje bijgekomen van de verwondingen en onstekingen. (nederlandse Marco kreeg nog even extreme verhoging 40+) Maar na een zandduin, een bootje naar hippo's en een tombe van een ouwe keizer zijn we met een normale bus (halverwege ging natuurlijk iets fout met de achteras, maar dat is voor mij altijd weer een mogelijkheid om de lokale jeugd te entertainen) naar Mopti terug gereist. Om 12uur in de nacht komen we in Sevare, in de buurt van Miopti aan. En we hadden een goede gids(van de dogon), voor we het weten staat hij daar midden in de nacht al weer klaar om vervoer te regelen naar onze overnachtplaatst. In Mopti hebben we nog een piopconcert bezocht van een Malineze regaester Tikken jah. Opnieuw weer Afrikaanse taferelen: het concert zou eerst om 17:00 uur, vervolgens om 21:00 en uiteindelijk kwam de artiest rond 23:30 aan en kon het voorprogramma beginnen...

Een klein gat in de grond is niet erg praktisch in geval van nood...
Vanuit Mopti zijn we vervolgens naar Djenne gereden. Weer achterop een pickup truck. En als je denkt dat we niet meer verrrast kunnen worden met het vervoer heb je het mis: We zaten met eerst 16 en later 18 man/vrouw/big mamma's een een nog kleinere pickup. Ze wijzen je een plek in de pickup waar de ruimte al door anderen is ingenomen. Ik beland (is dit met een d een t of dt,) uiteindelijk op de grond op een reserveband en engelse Nick wordt 'met z'n voeten van de grond' geplet door een malineze big mamma. Achteraf kunnen we ieder zeggen dat we ieder geval de blauwe plekken nog hebben. We komen gesloopt en geplet aan in djenne, waar we ook nog (dit is voor de kenners) het 'zandkasteel' van de nederlandse schrijver Ton vd lee zien liggen. hij is echter ziek in Nederland. Djenne is een bijzondere stad met de grootste lemen Moskee ter wereld. De meeste huizen zijn er van leem en hebben speciale kantelen en soms 'Marokaanse deuren en ramen. In Djenne wordt er ook een diaree bij mij geactiveerd en dan kom je er achter dat een 'klein' gat in de grond niet er praktisch is in noodsituaties. Met die Diaree is het uiteindelijk goed gekomen en via Segou zijn we vervolgens naar Bamako gereden. Hier kwamen we nog twee oranje 'eendjes' tegen die door Afrika aan het crossen waren. (www.2cv2africa.com) In bamako hebben we Nederlandse floor op het vliegtuig naar Mali gezet en vanuit hier zijn we met de trein richting Senegal vertrokken. In de trein zaten we dit keer redelijk ruim en comfortabel. Het was komisch om te zien hoe de hele tijd een Afrikaanse 'big mamma' met een Afrikaanse man 'ruzie' aan het maken waren om de ruimte die ze allebei met Mago's aan het volstapelen waren. Uiteindelijk zijn we naar drie dagen met trein en bus in Dakar, senegal aangekomen. De bijzondere eindbestemming van de parijs - Dakar rally, maar voor ons ook een kleine 'cultuurschock' omdat we vanuit het Afrikaanse platteland opeens in een westerse metropool terecht kwamen met Hummers, gucci's, supermarkten, blanken en IJS!!!!!.
In Dakar hebben we de tot u toe verzamelde souvenirs (ik heb me gespecialeerd in oerlelijke maar dan op een mooie manier maskers) met de post naar huis verstuurd.

We gaan nu eerst even iets zuidelijk in senegal om vervolgens echt onze terugreis naar nederland te vervolgen....

Vriendelijke groeten aan jullie allemaal,

Pieter

Wil je meer foto's van onze reis zien of lezen wat mijn reisgenoten over deze reis hebben te vertellen (ik heb nog niet alles gelezen...) zie:
www.marcomout.waarbenjij.nu
www.Floorvanbeek.waarbenjij.nu

Bloedverziekend hete groeten vanuit Ouagadougou?.

De hoofdstad van Burkina Faso: Ouagadougou, alleen al voor de naam ben ik hier naar toe gekomen. Maar je leest het goed, het is hier niet koud?Jullie mogen van mij klagen over de kou in Holland, als ik dan mag klagen over de bloedverziekende hitte hier, we gaan naar de 40 graden?. Engelse Nick kwam op een internet een lijst tegen met de 10 warmste plaatsen in deze periode op de wereld en daar gaan wij er de komende tijd waarschijnlijk 6 van bezoeken?. Maar laat ik met het begin van de reis beginnen.

De kroniek van de vijf rugzakken??

Laat ik eerst melden dat dit een vrij langdurig verhaal is over 5 rugzakken, dat je het maar weet. In Nederland heb ik voor mijn reis een mooie dagrugzak gekocht. (en we noemen hem dagrugzak nummer 1). Het woord zegt het al: het is een rugzak voor een dag. Mijn rugzak was enigszins groot uitgevallen en ergens in de tijd ben ik op het niet bijster verstandige idee gekomen om met deze rugzak terug naar Nederland te reizen. In 1 beslissing van dagrugzak naar maandenrugzak. Mijn 3 hostsisters (ook volunteers) verklaarden mij voor gek en zeiden dat dit onmogelijk was. Voor mij natuurlijk nog een grotere reden om toch door te gaan met dit plan. Ik was er toch immers ook 2 weken in Ghana mee doorgekomen? En de andere twee gasten zouden wat van mij in hun grote rugzak stoppen?Dat gaat zeker lukken?.Tot de dag dat ik met pakken begon en die rugzak toch wel erg klein leek en de bagage groot? dan maar 1 broek minder, geen cd speler, nee dat gaat niet lukken. Rugzak 2: De Zwitserse Andrea bood haar ?iets? grotere rugzak aan voor een ruil met die van mij en dat leek een goed plan. Het was nog steeds een soort dagrugzak alleen iets groter. Plan toch nog geslaagd en ?eer? gered. Wel even die rugzak laten maken want er zat een scheur in. Geen probleem totdat na de eerste reparatie de tas aan de andere kant begon te scheuren? Vervolgens overgestapt naar rugzak 3, een andere gewone grote sporttas (op je rug nog steeds een rugzak) en dan zou ik verder wel zien. (als je dit leest ben je nog niet afgehaakt in dit langdurige tassenverhaal, goed zo?) Rugzak 4: In Ouidah, Benin heb ik vervolgens omdat die sporttas niet echt handig te vervoeren was een grote rugzak gekocht op de markt. Rugzak 5: Toen ik een straatverkoper met een nog grotere handige rugzak zag lopen heb ik deze vervolgens weer geruild met wat extra?s erbij en ben nu in het bezit van een echte rugzak, die ik eerst wel weer heb laten repareren bij een kleermaker en hij doet het nog steeds goed?Ik heb natuurlijk wel in het stof moeten bijten bij mijn drie ?zussen? maar ben nu wel blij met mijn ?de vijfde rugzak?. Maar het verhaal is nog niet ten einde. Nederlandse Floor die een aantal weken met ons meereist naar Mali en Senegal is namelijk gister in Ouagadougou aangekomen en drie maal raden met welke rugzak? ?Dagrugzak? nummer 1 die ze geruild heeft met Zwitserse Andrea. Wat mij niet is gelukt is haar wel gelukt: haar bagage past wel in deze rugzak, dus het is wel mogelijk. En zo reist rugzak nummer 1 toch een gedeelte van de reis mee!

Het hele assortiment medicijnen in de diareehoek?

In de eerste versie van onze reis hadden we een behoorlijk strak schema om thuis te komen. Hier zijn we inmiddels van afgestapt. Verschillende groepen waren voor ons ook richting het Noorden vertrokken en zijn er soms compleet ziek van terug gekomen (met geiten en kippen in het ziekenhuis) Onze tactiek is nu vooral om het vooral rustig aan te doen en dat gaat ons tot nu toe goed af. Daarnaast hebben we een uitgebreide medische kit mee (Nederlandse Marco z?n vader is dokter geweest in de tropen) met van pleisters tot malaria testkit, malaria medicijnen, thermometers, antibiotica en het hele assortiment in de diareehoek met alle aanverwante families. Laten we hopen dat we het niet nodig hebben. Daarnaast moeten we vooral veel water drinken en gewoon goed uitkijken. Het bevalt me ook dat we zonder een echt vast plan aan het reizen zijn. Het doel is Europa en we weten globaal de route, maar we zien morgen wel waar we morgen zijn of heen gaan. Ik voel me echt de ?reiziger?.

We reizen trouwens met het openbaar vervoer en dit kan dus van alles zijn, trein, taxi, brommer, fiets, ezelkar, vrachtwagen enzovoorts. We logeren vooral in eenvoudige hostals en eten meestal wat van een stalletje in de straat. In de ochtend meestal een stokbroodje omelet en een Milo, een behoorlijk zoete melk met cacaopoeder. De rest van de dag kijk je op de straat in de pannen wat de pot schaft, vooral spaghetti en rijst met saus en wat vlees of vis doen het goed.

Voudou, slangen, en proberen frans te spreken?

Onze reis begon op onze eerste reisdag goed. Eerst met een taxi naar Accra vervolgens met een luxe Ford Transit met veel beenruimte naar de soepele grensovergang met Togo. Ze probeerden nog wel even een ouderwetse geldwisseltruc bij de grens met ons uit te halen toen ik mijn Ghaneze Cedis omruilde in de Afrikaanse franc CFA, maar hier trapten wij niet in. Vervolgens met een taxi doorstomen naar de grens van Benin en hier werden we weer door een vriendelijke immigratie official welkom geheten. In Benin gelijk doorstomen naar Ouidah, deze rit zit echter in onze kwartetserie ?dat hadden we beter niet kunnen doen? want het was pikkedonker toen we met de Taxi over de Beninse snelweg scheurden en daar wordt je bij regelmatig inhalen niet vrolijk van. Toch veilig aangekomen en genoten van een goede nachtrust. Wat je gelijk merkt als je grenzen over gaat dat opeens dingen veranderen. In dit gedeelte rijden ze lokaal vooral op brommertaxis en ze verkopen dus op elke straathoek benzine in drankflessen en grote ronde vazen. De mensen kleden zich ook nog kleuriger dan in Ghana en een klein voor mij desastreus verschil: ze praten er ook nog eens frans. Dat geldt ook voor dit toetsenbord waar de a en z opeens op een andere plek wit. In Ouidah een slangentempel bezocht (inmiddels kunnen ze die rustig om mijn nek leggen) en een vaag museum en een slavenroute. Na Ouidah zijn we via via vertrokken naar een ?stad op stelten?. Midden op een groot meer wonen hier +/- 20.000 mensen in huizen op stelten. Iedereen verplaatst zich via het water, verkoopt z?n waar op het water, vist in het water en de WC pot kwam natuurlijk ook uit op het water. Misschien een goed idee om hier eens een aflevering van ter land en zee en in de lucht op te nemen??kleien op stelten? De volgende ochtend met een watertaxi naar het vasteland vertrokken. Het regelen van een taxi vergt altijd een hoop tijd. In eerste instantie het kiezen van de taxi, onderhandelen over de prijs van de personen, de prijs van de bagage en vervolgens wachtten totdat de taxi compleet gevuld is. Voor een normale peugeot 505 betekend dit meestal 2 mensen op de voorste rij (exclusief bestuurder) en ? mensen op de achterste rij. Ik ben trouwens met het ontbreken van een pokerface een slechtte taxionderhandelaar en laat dit dus graag over aan Nick en Marco. Zij menen het echt als dat de taxiprijs van 1,5 euro voor 2 uur reizen teveel is.

Oe oe oerend hard

Toch zijn we uiteindelijk met de taxi in Abomey terecht gekomen. Hier hebben we achterop 3 brommers een geweldige 3 uur durende tour gemaakt langs allerlei tempels en kastelen van een groot oud Afrikaans koninkrijk. Onze hoteleigenaar met Barry White lage stem was onze gids en vertelde (en zong samen met de andere brommer chauffeurs) bijzondere verhalen over de Afrikaanse koningen, hoe ze elkaar opvolgden (of ombrachten) hoe ze een gracht van 16 meter diep en 42 kilometer lang graafden, maar ook over Voudou, dat z?n oorsprong kent in Benin. En de koningen spuugden niet op de grond maar in een door een speciale ?spuugbediende? gedragen kallebas. Hier ook nog in een paleis de slaapkamer van een koning bezocht. Het bed nog intact, zodat de koning er nog steeds z?n rust kon vinden. We moesten volgens het lokaal gebruik deze kamer in via de ene deur en eruit via de andere deur, of achterstevoren door de eerste deur. Aan het einde hebben we een voudou markt bezocht waar je van alles kon kopen om in de voudou wereld iets voor elkaar te krijgen: dode vleermuizen, apen, vogels, slangenkoppen e.d. Ook de echte voudou poppen konden natuurlijk niet ontbreken.

De NS levert een wereldprestatie!!

Om toch eens van vervoermiddel te wisselen hebben we besloten om een stuk te reizen per trein. Het leek me wel comfortabel en snel. Maar dat bleek toch iets te optimistisch.. Vanaf 9:00 uur in de ochtend eerst 4 uur gewacht op het station op de trein (motorpech). Om de tijd de doden zijn we op de treinrails gaan frisbeeën. Uiteindelijk toen de trein arriveerde snel ingestapt, dit was echter niet echt noodzakelijk omdat hij een uur later vertrok. Wel een belevenis om met allemaal Afrikanen, inclusief medicijnverkopers, toples oma?s, borstvoedende moeders, complete maaltijden en open deuren in de trein te zitten. Een echte ouderwetse conducteur die naast het controleren van de kaartjes ook de post bezorgt op de verschillende station?s. In de avond stopte ons treinstel in de ?middle of nowhere? nog ergens om onze medemoslim passagiers te mogelijkheid van gebed te geven. Ergens om half elf in de nacht verloor de locomotief ook nog even ons treinstel. Uiteindelijk zijn we om een uur in de nacht aangekomen op de eindbestemming en ook nog een slaapplaats in een hostal weten te krijgen. Met een normale taxi waren we waarschijnlijk binnen 4 uur in Parakou aangekomen?.

In het noorden van Benin hebben we achterop brommers (engelse Nick probeerde het ook even zelf maar maakte een kleine crash met de brommer zonder gernstige gevolgen) een 100km lange tocht gemaakt langs de bijzondere huizen (Tata?s) van de Somba tribe. Deze stam leeft nog steeds op een primitieve manier in een op een soort kasteel lijkend huis van leem. (misschien heb je ze op SBS gezien in groeten van de rimbou) Op de begane grond leven de dieren, op de 2^e verdieping wordt gekookt en op de 3^e verdieping wordt geslapen en geleefd.

Verbreken record ?er kan nog meer bij?: 15 passagiers en een chauffeur?

In Noord Benin zijn we naar Natingou gereden. Een bijzonder taxiritje in een peugeot stationwagen waar we ons ?er kan nog meer bij? taxirecord hebben verbroken: 15 passagiers (exclusief de chauffeur): 4volwassenen en drie kinderen op de achterste bank, 4 volwassenen en een baby op de middelste bank en 3 passagiers en een chauffeur op de voorste bank. Je blijft hier lachen in het openbaar vervoer. De volgende dag zijn we vervolgens met een taxi (eerst een paar uur wachten totdat de taxi volzit) naar de grens van Benin met Burkina Faso gereden. Helaas was die echter vanwege presidentsverkiezingen gesloten en we konden dus weer terug naar Natingou. Om de volgende dag weer lang te wachten totdat dezelfde taxi weer vol zit en nu gelukkig zonder problemen de grens met Burkina Faso te passeren. Op naar Ouagadouga!

Inmiddels ben ik al in Mopti, Mali, bijzonder!! Vanaf morgen gaan we een 7 daagse hike (wandeling) door Dogon land maken, daarover later meer.

Groeten,

Pieter

Good bye uncle Pieter goodbye…

Ik heb afscheid genomen van Ghana en Ghana heeft afscheid genomen van mij. Hier nog wat van mijn laatste Ghanese fratsen.

Militair kapsel...
Het leek me een goed idee om voor mijn reis mijn haar enigzins te fatsoeneren maar dat bleek geen goed idee. Absoluut mijn alleslechtste knipbeurt ooit…De Ghanese barber zei dat hij me echt begreep dat ik het ietsje pietjse korter wilde hebben, maar ging al snel fanatiek aan de slag met z’n tondeuze… Toen na de helft van m’n hoofd de electriciteit uitviel, zag hij nog steeds geen probleem en ging gewoon met de hand verder…Uiteindelijk is een brede rand boven m’n oren verdwenen en is de rest ongelijk…In de avond hadden de andere vrijwilligers het al snel over mijn oorlogskapsel en het WK moet nog beginnen… Ik begreep dat je met de inmiddels populaire oranje ‘Duitse’ helm geen stadion meer in komt en dat zal me met dit kapsel waarschijnlijk ook niet lukken. Gelukkig is het weer aan het groeien, maar ik wacht waarschijnlijk tot in Nederland voor een nieuwe knipbeurt….

Wat heb je in de dierentuin gezien? Een geit een hond en een paard….
We hadden met de vrijwilligers van het daycarecenter het idee om met de kinderen naar de dierntuin gegaan. Eerst langdurig bureaucratisch geregel voor een bus waar we met z’n allen (uiteindelijk +/- 50 kinderen en 8 volwassenen) in pasten. Volgens Afrikaans gebruik moet je als je van een school een bus wilt lenen eerst minstens 7 keer langskomen en wachten op de hoofdmeester om vervolgens uiteindelijk te horen dat ze geen bus beschikbaar hebben. Dan maar zelf een bus huren. De staf van het daycare center was waarschijnlijk eerst van plan om de kinderen opelkaar te stapelen in een minibus, maar uiteindelijk toch een bus gevonden die groot genoeg was om iedereen ( +/- 8 kinderen + 1 volwassene per rij) in te passen. Echt weer het ouderwetse schoolreisje "he buschauffeur we gaan je busje slopen" gevoel. Onderweg kwamen we erachter dat het plan (als er al een plan was) veranderd was en we eerst ook nog even het strand gingen bezoeken. De chauffeur nam echter een verkeerde afslag en vervolgens kwamen we met de bus vast te zitten naast een busstation. En dat is geen pretje in de hitte met kinderen die op je plassen of ‘wagenziek’ moeten kotsen. Maar uiteindelijk toch via 'de riolering' bij het strand aangekomen. Voor Nederlandse begrippen leek het meer op een vuilnisbelt, het was het smerigste strand wat ik ooit had gezien, maar voor de meeste kinderen was het hun eerste strand en ze vonden het fantastisch, maar bleven wel op afstand van het water. Kleine Desmond probeerde z’n moeder in avond te overtuigen dat hij niet in bad hoefde want hij was volgens hem al in ‘bad’ geweest. Vervolgens met z’n allen naar de dierentuin. Er ligt daar nog wat werk voor de Ghaneze dierenbescherming met kleine kooien en dergelijke. Ik was vooral bezig te voorkomen dat de kinderen pauwen aan het schoppen waren en we moesten onze ghaneze daycare collega’s overtuigen dat het waarschijnlijk beter was dat ze hun vingers niet door het hek staken en geen eten aan de dieren gaven, om van de kinderen nog maar niet te spreken. Wel leeuwen, luipaards, slangen, apen, roofvogels, ezels, kamelen, stekelvarkens, krokodillen en hyena’s gezien. De kinderen hadden een fantastische dag. Toen ik echter de volgende dag aan een aantal kinderen vroeg welke dieren ze gezien hadden kwamen de meeste niet verder dan geiten honden en een paard…. Volgende keer beter.

De enige marcherende Obruni…
De laatste dag op het daycarecenter viel samen met de Ghaneze onafhankelijkheidsdag. Heel Ghana is wekenlang marcheren aan het trainen om dit op deze bijzondere dag aan de rest van de stad te tonen. Niet alleen scholieren maar ook het leger, de marine en zelfs de blindenschool was marcherend aanwezig! Ik kreeg te horen dat het toch ook echt de bedoeling was dat ‘uncle Pieter’ ook mee moest marcheren. Ik was uiteindelijk de enige ‘marcherende’ Obruni en dat valt natuurlijk op want ik kreeg later van meerdere Ghanezen te horen dat ze me hadden zien marcheren en een aantal kinderen waren me zelfs aan het imiteren. Helaas kon ik er niet voor zorgen dat we een prijs wonnen, maar op zeker dat de kinderen wel wat meer applaus hebben gekregen…. Misschien moeten we dat marcheren ook maar gaan introduceren op bevrijdingsdag in Nederland.

Good bye uncle Pieter goodbye…
En dan komt het afscheid nemen van Ghana. Nog wat laatste souvenirs kopen, de belangrijkste een miniatuur van de Ghaneze black star, de vlag van Ghana. Afscheid nemen van je famillie waar je vier maanden samen met andere vrijwilligers bij hebt gewoond. Mijn famillie organiseerde voor mij een afscheidslunch met alle vrijwilligers. Je neemt afscheid van de andere vrijwilligers waar je een bijzondere tijd mee hebt gedeeld, gelukkig is het tegenwoordig met internet eenvoudig om contact te houden. Afscheid van de school waar ik een poging heb gedaan computerles te geven. Maar ook de mensen die je in de ochtend op weg naar je werk groette, de voetballers die me als Obruni mee lieten voetballen, de kinderen in de buurt waar ik lol mee had en die altijd om bubles vroegen ( zeepbellen uit m’n belleblaas), de vrouw waar je pannenkoeken en sinaasappels bij kocht, George de eigenaar van ‘onze’ stam spotbar. De ochtend dat ik vertrok ben ik natuurlijk ook nog bij het daycarecenter langs geweest en de kinderen zongen een lied voor me: Goodbye uncle pieter, goodbye, You are going to your home town, we will always remember you, goodbye to you goodbye. Een mooi afscheid van Ghana!

Het is uiteindelijk een bijzondere tijd geworden in Ghana. Ik heb er erg van genoten. Dat ik nu echt verschil heb gemaakt voor de mensen kan ik niet zeggen, dat heeft ook te maken met de organisatie waarvoor ik werkte. Ik had van te voren zelf als doel een soort van solidariteit en ik ben er van overtuigd dat ik dat wel heb bereikt. En ik heb zeker een hoop beleeft, gelachen en plezier gehad met de Ghanezen en de andere vrijwilligers.

En dan begin je gewoon aan het volgende avontuur : thuiskomen !!
Hier hoor je later meer over...

Warme groeten,

Pieter

Op de foto: De kinderen van 'Uncle' Pieter...

Eindelijk weer een aantal fotos uit Ghana!

Een aantal kinderen van 'uncle' Pieter
Hieronder eerst o.a. Patience, ?, Pinky, Chipo, Desmond en schoolfather






'Uncle' Pieter









Mijn 'famillie'
Mijn hostfamillie, mijn hostvather Rev. Emmanuel Fianko en the landlord.









Zoek de 'Obruni'
'Ons voetbal team, mijn lokale voetbal team, de school, verkleedpartijtje en rechtsonder de drie mannen met een missie: terug naar Europa!















Ik zit op het ogenblik in het frans sprekende Benin, op weg naar Nederland.
Jullie horen snel van me!!
Aurevoir,

Pierre Vriend

Deze vuist op deze vuist!

Laat ik allereerst melden dat de perikelen ivm het op de trein zetten van Nelson Mandela achter de rug zijn. Dat je het maar weet. Heb je trouwens vragen of opmerkingen: mail ze! Mijn nederlands is nogal aan het degenereren omdat ik de afgelopen 3,5 maand vooral Engels praat. Stoor je dus aub niet aan de vele spelfouten.

Uncle “Pietâh” intoduceert “deze vuist op deze vuist”
Het Haags is ook al lang in Ghana doorgedrongen. Voor iedereen in Ghana ben ik namelijk Pietâh of “Uncle Pietâh. Maar ik ben nu natuurlijk ook een originele HaGhanees. Op het daycarecenter (in Den Haag ook wel bekend als kindâhdagverbl?v) ben ik ieder geval “uncle” Pietâh. In de ochtend wandel ik eerst samen met Andrea, een Zwitserse volunteer, naar het kinderdagverblijf. Onderweg pikken we soms een aantal van de kinderen van het dagverblijf op die langs de weg op ons staan te wachten. Dit betekent dat je vervolgens in slowmotion de weg vervolgt. Op het kinderdagverblijf worden de kinderen bij binnenkomst eerst door ons omgekleed. Ze lopen namelijk in een schooluniform naar het kinderdagverblijf, om zo aan iedereen te tonen dat de ouders school kunnen betalen. Voordat iedereen binnen en omgekleed is zijn we wel weer een uur verder. Vervolgens wordt de groep op basis van leeftijd (+/- van 1 t/6 jaar) in drie groepen ingedeeld en beginnen de lessen.

Deze lessen bestaan uit het leren tellen, het leren van het alfabet, leren van kleuren, woorden. Ik had natuurlijk kunnen proberen om de kinderen “Oh, oh den haag, mooie stad achter de duinen” kunnen leren, maar ik ben begonnen met een ouderwetse “Deze vuist op deze vuist” (“this fist on this fist”). De “hoofd, schouders, knie en teen” hadden ze al onder de knie. Daarnaast lees ik voor, onder andere het verhaal van de muis en de gevaarlijke Gruffalo GRRRRRRR en hebben de kinderen waarschijnlijk alleen al een hoop lol omdat ik nu eenmaal prettig gestoord ben. Kinderen vermoorden elkaar bijna om de zeepbellen uit mijn belleblaas te pakken te krijgen.

Naast de 3 volunteers werken er 4 Ghanese leraressen. De ghanese leraressen hebben een ‘iets’ andere manier van met kinderen omgaan dan dat we in Nederland gewend zijn. De kinderen krijgen af en toe een tik met een stok (die ik dan weer afpak), en 1 lerares roept regelmatig “I kill you” als kinderen niet doen wat ze wil. Het valt voor ons niet altijd mee om de kinderen in het gareel te krijgen omdat ze weten dat we ze toch niet slaan. Omdat er begin maart in Ghana onafhankelijkheid wordt gevierd zijn we de laatste 2 weken elke dag een uur aan het oefenen om de kinderen te leren marcheren. Op deze dag worden er in heel Ghana tussen verschillende scholen wedstrijden in marcheren gehouden. Ik vraag me alleen af waarom ze daar ook peuters elke dag mee mee lastig moeten vallen. Deze week gaan we als we alles voor elkaar krijgen naar de dierentuin van Accra. Daarnaast ga ik proberen het oud Hollandse snoephappen en koekhappen te introduceren in Ghana.

12 penalties raak ...
Met de volunteers spelen we regelmatig voetbalwedstrijden tegen lokale scholen. Dit valt voor ons echter niet mee. Ondanks dat we meestal tegen 10 tot 12 jarige scholieren spelen hebben we bijvoorbeeld tegen de school van het dorp Kwamoso al vier keer verloren. Om deze stand recht te zetten organiseren we binnenkort een 'definitieve' wedstrijd tegen de leraren om deze verliezen enigzins recht te zetten. Nederland mag zich ook flink zorgen maken voor het WK in Duitsland: we zitten in dezelfde poule als finalist van de Afrika cup Ivoorkust. Ivoorkust won in de halve finale van Senegal door 12 penalties raak te schieten. (een penalty serie van in totaal 24 penalties!) Ghana lag er helaas in de eerste ronde al uit. Waarschijnlijk omdat ze van nature te relaxed en vriendelijk zijn.

Koppie kleiner...
Afgelopen maand was er in onze buurt een nachtklok. Een belangrijke chief was overleden en bij het overlijden van een chief vinden er in de nacht allerlei geheimzinnige dingen plaats. Het gerucht ging dat er met het begraven van de chief ook toch minstens een hoofd en geslachtsdelen van anderen meebegraven worden om de voorouders enigszins goedgestemd te krijgen. In de nacht hoorde je vaak een hoop getrommel. Ik was erg nieuwsgierig maar heb me toch maar aan de nachtklok gehouden en ben nog steeds in het bezit van m'n eigen hoofd en de rest. Akuapem Hills chiewf Kodjo Pieter Vriend de eerste Met de volunteers (vrijwilligers) van de Akuapem Hills hebben we een hoop lol. Afgelopen maand was in in Accra een party met alle TPA vrijwilligers van heel Ghana en wij hadden besloten dat iedereen van de ‘Akuapem Hills’ hier verkleed heen ging. Ik was de 'Akuapem Hills Chief' met een echt Afrikaans kleed. Verder was er een Touareg arabier, nog een chief, een dominee, cowboy, Ghana supporteres met gesminkte vlaggen, een Afrikaanse big mamma en zelfs onze Ghaneze coordinator kwam verkleed als dokter binnen. Het was al een hoop lol om met z’n allen verkleed in een taxi door Accra te rijdden. Wekelijks hebben we een quiznight die afwisselend andere vrijwilligers organiseren. Ondermeer: extreme pictionary: geblindoekt tekenen, Hints, Muziek quizen:het raden van een nummer en artiest obv een stuk tekst dat voorgelezen word, muziek intro’s . Wie ben ik met een sticker op je voorhoofd, Improviseren zoals bij de lama’s: Schrijf met je groep in 10 minuten een romantisch gedicht met zoveel mogelijk woorden die met een S beginnen en draag het gedicht aan iemand voor. enzovoorts. De avonden brengen een hoop hilariteit en lol, zeker omdat bijna iedereen fanatiek meedoet. Fanatiek gaat het er ook aan toe in onze wekelijkse honkbal en frisbee wedstrijd. Maar het is goed om een beetje fit te blijven, zeker omdat ik de komende twee maanden regelmatig lang opgevouwen zit in een bus. Daarom sta ik de laatste tijd regelmatig om half zeven!!! op om een half uurtje hard te lopen.

Hurken op het strand...
Je kan in Ghana op een idylisch strand zijn, rechts de helderblauwe zee en het witte strand, links de palmbomen. Het voelt alsof jezelf figureert in een bounty of Bacardi reclame. Totdat je ziet dat de Ghanees voor je misschien ook wel van het uitzicht geniet maar tegelijkertijd ook zit te schijten…

Lol
Wat me in Ghana steeds vaker opvalt is hoe snel ik hier lol heb met mensen op straat die je niet kent. Gedeeltelijk komt dit omdat je nu eenmaal een ‘exotische’ Obruni bent, maar ik denk dat de mensen in Ghana hebben gemiddeld gewoon meer lol hebben.

De laatste loodjes
Ik heb nu nog drie weken over in Ghana en ben me goed aan het voorbereiden voor de terugreis naar Holland. Ik heb wat ‘African style’ kleren laten maken en ben aan het wikken en wegen wat wel en niet in m’n tas past. Maar we zijn voorbereid: We hebben al verschillende visa’s, altijd een bijzondere aangelegenheid om deze in Afrika te bemachtigen, er gaat een uitgebreide medische kit mee inclusief een malaria testkit. Op 8 maart vertekken we vanuit Ghana en verwacht ergens begin mei in Nederand aan te komen. Ik hou jullie op de hoogte via reporting later from Ghana to Holland.

Het valt in Ghana niet altijd mee om Nelson Mandela op de trein zetten...

Reporting later from Ghana...
Ik moet helaas erkennen dat de naam ‘reporting live from Ghana’ op het ogenblik niet helemaal toepasselijk is aangezien het een maand geleden is dat ik wat op deze site heb gemeld. Dit is mede veroorzaakt doordat ik de afgelopen periode aan het reizen geweest ben, ik de afgelopen week ziek ben geweest en het internet niet altijd werkt als er al elektriciteit is. En natuurlijk dat ik me aardig aan het Afrikaanse ritme heb aangepast. Maar daarom nu een extra lange update van ‘Reporting later from Ghana’

Waarom ga ik in een korte broek de jungle in...?
Ik heb voor twee weken een reis gemaakt door Ghana en ik kan je ieder geval zeggen dat reizen door Ghana nooit saai is. We (= ik en Marco, een andere Nederlandse vrijwilliger) zijn eerst naar Ankasa national park geweest, een regenwoud aan de grens met Ivoorkust. Dit werd al gelijk een behoorlijk avontuur. We werden na een lange busrit gedropt langs de weg op 6 km van de ingang van het park, om vervolgens een flinke wandeling van 6km met bepakking te maken naar de ingang van het park. Aangezien het al 6 uur s’avonds was begon het al snel donker te worden en als je dan vervolgens in de jungle in het pikkedonker niet weet hoever het nog is en of je bij een splitsing naar links of rechtdoor moet voel je je niet helemaal op je gemak. Gelukkig werden we uiteindelijk met hulp van een boer bij de ingang van het park gebracht waar we in een kamer van 1 van de wachters konden overnachten. De volgende dag hebben we vervolgens een ‘hike‘ (je kan toch niet echt van een 'wandeling' spreken als er geen pad is) gemaakt van +/- 6 uur naar een waterval in het regenwoud. Om ons heen een hoop geluid, maar helaas hebben we geen dieren gezien. We hebben het geluid gehoord van apen en vogels, hebben de stont geroken en gezien van woud-olifanten en hebben we hebben gezwommen bij de waterval waar ‘mogelijk’ krokodillen waren, maar uiteindelijk niks gezien. Toch was het gaaf om in zo’n dichtbegroeid regenwoud met gids met kapmes te lopen met maximal 30 meter zicht en met van die echte grote woudreuzen van een aantal meters omtrek. En zeker om middenin het woud bij een waterval een frisse duik te nemen. Helaas was het wat minder leuk dat ik een korte broek aanhad, aangezien ik een flinke wond overhield aan een doornstruik en ik er bij terugkomst achter kwam dat ik 40 insectenbeten op mijn benen had. Wel kwamen er bij terugkomst bij ons kamp 2 duikers, een soort antilope, bij ons kamp langs en die aten letterlijk uit je hand.

De volgende dag zijn we op reis gegaan naar een dorp ‘op stelten’. Eerst ‘afrikaans’ wachten op een taxi aan de rand van het national park om vervolgens met een volgepakte oude Peugeot station car naar een volgend dorp te rijden en daar met +/- 20 man/vrouw/kind/kippen /fruit/bortsvoeding/rijst/ achter in een omgebouwde pickup truck naar het dorp van bestemming te rijden. Vanuit hier zijn we met een kano door een ‘Nederlands polderlandschap’ (op de palmbomen na dan) gevaren om vervolgens in een moerasgebied terecht te komen. In het midden van het moerasgebied was een groot meer waarin een dorp op stelten lag waar +/- 400 mensen woonden. Apart maar ook wel een beetje vreemd om als tourist in zo’n dorp rond te lopen. We hebben er de nacht doorgebracht. Helaas vierden ze er kerstmis en nieuwjaar, wat betekende dat er tot half vier in de nacht en vanaf half vijf s’ochtends een harde Ghaneze beat door grote soundblasters boxen klonk die door generatoren in de lucht werden gehouden. De volgende ochtend zijn we met de kano naar een lokale ‘gin’ stokerij gevaren, in het midden van het moeras. Van palmbomen werd een suikerdrank getapt en hier werd vervolgens de ‘lokale’ jenever van gestookt. Onze gids had de nacht ervoor minder gin gedronken dan een andere gids, die tijdens het varen 3 keer in het water viel. We zijn later weer met dezelfde volgepakte pickup vertrokken richting een tropische bestemming om het nieuwjaar te vieren.

Verbeterde versie nieujaarsduik: 25 graden, wit strand met palmbomen
We hebben met de groep vrijwilligers van de Akepum Hills nieuwjaar gevierd in Branu Beach een tropisch wit strand met palmbomen aan de kust van Ghana. Je kon er in enorme hoge golven zwemmen. We sliepen er onder een muskietennet op het zand En ik kan niet zeggen dat ik nu een fan van slapen op zand geworden ben. Maar de lokatie alleen al maakte het een bijzonder oud en nieuw. We hebben op het strand een kampvuur gemaakt en hebben eerst het oud en nieuw van Nederland en Zwitserland gevierd en vervolgens een uur later het Engelse oud en nieuw. Zij vieren dit door om 12:00 uur hand in hand een Engels lied te zingen op de melodie van Andre Hazes ‘Nederland oh Nederland wij worden kampioen’ (dat wordt nog wat in duitsland komende zomer). En natuurlijk werd er ook genoeg lokale gin gedronken. Vervolgens hebben we s’nachts nog een frisse nieujaarsduik genomen en dat was extra leuk omdat er in Nederland een pak sneeuw lag.

Op nieuwjaarsdag zijn we met een gedeelte van de groep vertrokken richting het Mole national park in het Noorden van Ghana. Eerst hebben we ons met z’n 8en in een taxi gepropt om weer in de bewoonde wereld terecht te komen. De taxichauffeur was echter vergeten te tanken en moest dus halverwege met een jerrycan op zoek naar wat benzine. Uiteindelijk zijn we toch terecht gekomen in Cape Coast waaruit we met z’n 6en verder reisden naar Kumasi.

Perikelen ivm 'Nelson Mandela op de trein zetten …'
In de overnachting in Kumasi heb ik helaas teveel van de WC van ons hostal gezien. Technisch gesproken hou ik het op een ouderwetse ‘kraandiaree’. En dat was niet echt comfortabel aangezien ik wist dat ik de volgende dag nog minimal 10 uur in een bus naar Tamale zou zitten. Gelukkig brengt dan Diakuur, loperamide, uitkomst en dat werkte gelukkig goed. Het nadeel is echter dat het alles beneden stopzet en als je vervolgens ‘Nelson Mandela op de trein wilt zetten’ hij niet van Robbeneiland af te krijgen is. Toch is het me gelukt om heelhuids en droog op een dieet van water en cola in Tamale aan te komen, waarvan we de volgende ochtend in een werkelijk volgepakte bus (6 personen per rij) naar het dorpje Larabanga zijn gereden om vandaar uit op de fiets!! het wildpark Mole in te rijden. Het had zomaar kunnen gebeuren dat we niet verder konden fietsten omdat er een paar olifanten moesten oversteken en dat maakte het toch spannend. Bij het hotel van het wildpark vielen we gelijk met onze neus in de boter omdat er in de poel voor het hotel 8 olifanten met een wasbeurt bezig waren. Er liepen ook nog een aantal rovende bavianen rond en in het hotel, die je er af en toe met een buit van koek en brood vandoor zag gaan. In de middag hebben we in het park een ‘hike’ gemaakt (als er op 50 meter afstand olifanten lopen, spreek je niet meer van een wandelingetje). We hebben hier o.a. olifanten, krokodillen, antilopen bavianen en apen gezien. Elke keer is er wel weer een hoop ‘Afrikaanse’ rompslomp voordat elke groep voorzien is van een gids. Ook al doen ze dit elke dag weten ze er toch altijd weer een Afrikaanse chaos van te maken en ondanks dat wij ons de dag ervoor hadden opgegeven voor een ‘morning walk’ stonden we niet op de lijst en dat was met name onze eigen schuld. Maar het is ook Afrikaans dat het uiteindelijk altijd weer goed komt en we dus ‘iets’ later met een andere gids op stap gingen. Bij het hotel lag een lekker zwembad waar we gebruik van hebben gemaakt. Er werd echter zoveel chloor gebruikt dat je een zicht van 40 centimeter. Een olifant had hier geen problemen mee, die dronk de dag ervoor z'n maag vol met het zwembadwater. In de middag zijn we op de fiets weer het park uitgereden naar het stadjke larabanga. Hier splitsten onze routes weer: De ene helft kreeg diezelfde dag een lift achterin een pickup richting Kumasi en wij bleven nog 1 nacht in Larabanga om vervolgens een andere langere route terug te nemen via het oosten van Ghana langs Lake volta en langs de grens van Togo. In Larabanga bood een Ghanees ons gastvrij een overnachting aan in het huis van z’n ouders en daar werden we ook voorzien van Ghanees eten! Toch apart om zo bij ‘onbekende’ mensen te eten en te slapen. Maar eigenlijk overal in Ghana zijn mensen tot nu toe erg behulpzaam en gastvrij geweest. Als je ergens binnen komt waar een Ghanees zit te eten zal hij vaak 'your invited' zeggen en je zo uitnodigen wat mee te eten.

Er kan nog meer bij: 10 geiten op het dak en een koe in de achterbak …
De volgende dag zijn we eerst met een bus naar Tamale gereden. We kwamen er al vroeg in de ochtend achter dat je in het Noorden van Ghana beter niet ongevraagd foto’s met flits moet maken. Nederlandse Marco maakte tijdens een busstop een foto met flits en vervolgens probeerde er een woeste Ghanees door het raam van de bus naar binnen te komen om z’n toestel te pakken te krijgen. Gelukkig liep het met een sisser af. Volgende keer toch maar die flits uitzetten..Vanuit Tamale zijn we met een bus naar Bimbilla gereden. Volgens de reisgids was dit een hele slechte zware route. Voor ons viel het uiteindelijk nog mee, maar de koe die in de achterbak werd geschoven en de 10 geiten op het dak hadden het zwaarder. Af en toe hing er een geit naast het raam van de bus en vlak voor het eind viel er zelfs een geit van het dak af. De geiten maakten wel duidelijk dat ze het niet helemaal met de gang van zaken eens waren: op een bepaald moment zeken en scheten ze achterin de bus door een open raam. De weg was een en al gravel en we kwamen dus als twee oranje mannetjes in Bimbilla aan. De volgende dag zijn we over een vooral asfalt weg naar Ho Hoe gereden. We hebben hier de grootste waterval van West afrika bezocht. Het was een flinke klim met soms een stijgingspercentage van meer dan 50% en ik had door die maagproblemen al flink wat energie verloren.Toch was het een beloning om bovenaan gekomen een frisse ‘laat het water maar klateren’ douche te nemen onder die enorme waterval. We hebben er ook nog een Monkey sanctuary bezocht. De volgende dag begon echter weer een nieuwe maagserie: laten we het er maar op houden dat het geen pretje is als op de 'WC' van een busttation Nelson Mandela alleen zwemmend van Robbeneiland af wil. We zijn toen versneld terug gereist naar de Akeapum Hills. Ik heb er in de week vervolgens in het ziekenhuis een dokter bezocht voor medicijnen. Dat was ook wel weer een belevenis met name weer in de serie van Afrikaans wachten. In Nederland is er dan meestal nog wel een duidelijk volgorde in wachten, maar in Afrikaans ziekenhuis is die niet aanwezig.

Gelukkig gaat het nu weer goed met me, al ben ik wel wat kilos kwijt.. M’n HRS is definitief verdwenen. Het was ook weer leuk om in m’n ‘eigen dorp’ terug te zijn en dat nog steeds een hoop mensen en kinderen me nog niet vergeten waren. Als ik straks terug ben in Nederland zal het wel wennen zijn dat ik geen aandacht van mensen op straat krijg en dat ik dan maar weer gewoon een obruni in obruniland ben. Ik heb mijn laatste twee dagen van het bouwproject erop zitten en ben deze week begonnen op een kinderdagverblijf, jullie horen hier 'later' meer over. Daarnaast ga ik verder met het geven van computerles, maar dat is vrij lastig omdat de elekticiteit hier regelmatig uitvalt.

Celebration of life! Hij legt aan de verkeerde kant van het gras...
Dit weekend was er in mijn dorp een grote begrafenis. De vader van een minister was overleden en dat betekende dat er op z’m Afrikaans’ in een week tijd nieuwe asfaltwegen werden aangelegt en elekticiteitspalen werden vervangen. Alleen door de haast zonder een normale riolering en afwatering. Een begrafenis is uberhaupt al totaal anders als in ons kille kikkerlandje. Ze spreken hier niet van begrafenis maar van celebration of life. En bij die celebration hoort dan ook een hoop muziek, eten en alcohol. Op de begrafenis van de vader van de minister waren allerlei hoge piefen (‘chiefs’) van verschillende gebieden in Ghana aanwezig en zelfs de de president van Ghana bracht een bezoek. Het was bijzonder om dit allemaal te zien. Er was zelfs een bekende ghanese comediant (soort clown) aanwezig die grappen maakte. Daarnaast dragen mensen gedurende een periode T-shirts met een foto van de overledene ter nagedachtenis. Zou toch wel geinig zijn om in Nederland t shirts te laten drukken ter nagedachtenis met de tekst "Hij legt aan de verkeerde kant van het gras" Of "Hij heeft een tuin op z'n buik".

Toch nog een tremaland!
Jullie moeten het in Nederland trouwens nog iets langer zonder mij doen! Ik heb met twee andere vrijwilligers (een Engelsman en een Nederlander) besloten om in plaats van terug te vliegen over land terug naar europa te reizen! We gaan reizen via Ghana, Burkina faso, Mali, Senegal(Dakar!), Mauretanië (tremaland!!!) via de western sahara naar Marokko en dan via Spanje terug naar huis. Dat wordt dus nog een flink avontuur! Ik kom waarschijnlijk ergens begin mei terug en doe hier natuurlijk reporting later from Ghana-Burkina faso-Mali-Senegal-Mauretanië-Marokko-Spanje-.. verslag van.

Groeten,

Obruni Pieter

Me Ma wo Afehyia Paoo!!!

Vanuit het warme Ghana wens ik iedereen bij deze prettige kerstdagen toe en een fantastisch 2006!

Groeten,

Pieter

Waarom ben ik op de foto nog steeds een HRS?

De ghanese 'Jacobse'
De eerste 'reporting live from Ghana foto's. Om jullie een kleine indruk te geven van mijn 'mud brick' project. Door op de foto's te klikken krijg je een grotere versie van de foto, met 'back ga je weer terug naar de tekst. De foto rechtsonder is de foto van het huis waar ik logeer. Ziet er niet slecht uit toch! Ik probeerde vandaag een foto te maken van mijn 'host ouders' maar die wilden alleen op de foto in hun 'zondagse' kleren, met gepoetste schoenen. Die foto's komen dus nog. Linksboven de mal die we gebruiken voor het maken van de stenen. Daarnaast zie de 'dodgy' reverend' Fianco. 'Dodgy' in de zin dat hij de Ghanese versie is van Jacobse (die met dat kleine snorretje) in Van Kooten en De Bie's Jacobse en van Es, samen voor ons eigen. Hij is de 'coördinator' van het project. Het komt er soms op neer dat je aan het begin van de ochtend eerst een kwartier achter hem aan loopt om er achter te komen wat je die dag gaat doen. Ik ben er nog niet achter wie van Es dan moet zijn. En dan natuurlijk een aantal foto's van 'mud' bricks. Rechtsboven zie je de fundering van het klaslokaal dat we aan het bouwen zijn. Volgende week gaan we als het weer mee zit echt met het bouwen beginnen!

Ik ben in het echt bruiner...
Laat ik erbij vermelden dat ik in het echt natuurlijk al veel bruiner ben, mijn 'HRS'(Human Reflection Shield) is echt inmiddels echt verdwenen, helaas zie je dit niet op de foto's... Ik heb tot nu toe nog niet veel foto's gemaakt en dat bevalt me eigenlijk prima. Je loopt niet de hele tijd de fotograaf uit te hangen op zoek naar die ene mooie foto. En ik hoef ook niet altijd de camera mee te slepen.

Halelujah praise the lord!
Afgelopen zondag ben ik met mijn famillie naar de kerk geweest. (mijn hostvader is nu eenmaal dominee) Dat was een bijzondere ervaring haleluja! praise de lord! De viering begon met een soort bijbel studie, maar daarna werd het echt leuk. Drie afrikaanse vrouwen vormden een soort 'gospal koor' een aantal kinderen vormden rechts in de kerk (het leek meer op een schuur) een ritmisch bandje met een drumstel twee bongo's en verschillende mensen hadden zelf rammelaars mee of klapten, dansten en zongen mee op de muziek. Het was een komisch tafereel omdat de technicus gedurende de eerste 10 minuten van de mis bezig was om het geluid van de microfoons goed te krijgen, terwijl de zangeressen en dominee gewoon doorgingen. Maar het geheel was echt vrolijk en ontspannen en dat is toch wat anders dan het vaak stoffige en ingeslapen gebeuren in Nederland. Halelujah!! Jesus is our savior Halelujah!! Ok, na 2,5 uur inclusief stukken bijbeltekst in het Twi begon ik toch enigzins af te takelen maar het was leuk om eens mee te maken.

Mvgr,

Obruni Pieter
p.s. Ik heb gister na een investering in nieuwe voetbalschoenen eindelijk m'n eerste goal gemaakt!